274 بازدید
همه چیز روشن بود
مثل انعکاسِ تو که برقی کوتاه
در گستره‌یِ ظلمتِ جهان بودی،
آن زمان که عشق
مرا از خودم به بیرون پرت کرد
و بیرون خبری نبود.
مثل برقی که پیش از رعدی هولناک؛
-که خواب مردمان را از هم می‌پاشد-
تو تلنگری نورانی بودی
که عظمتِ انعکاسِ تو
بر هر آنچه بود و هرآنچه هست،
نادیده‌ها را هر چند برای آنی کوتاه،
روشن ساخت.
اگرچه ما در ظلمتِ دیرینه خویش
در جستجوی خیالی مبهم و مقدس
پِیِ پژواکی گنگ رفته بودیم
که در حقیقت؛
بازگشتِ ندای جهل ما و پیشینیان ما،
در فضایِ خالی اندیشه‌مان بود.
ما گمشده بودیم
لابه‌لای سایه‌هایی
که نسیمِ خنکِ شرقی
از حرکتِ پدیده‌‌هایی ناشناخته
-که حد فاصلِ ما و روشنایی، تاب میخوردند-
روی زمین می‌رقصانْد
و ما در پیِ رقصِ سایه‌ها رفته بودیم.
ما گمشده بودیم
و ابعادِ این فاجعه
چنان گسترده بود
که نهایتِ آگاهیِ خردمندان
-در طولِ تاریخ-
تنها ادراکِ خفیفی از این حقیقت بود:
که ما گمشده‌ایم!
ما مردمانِ ساده لوح،
مستِ خیالی مقدس و مبهم
با توهمی از قطعیتِ دانسته‌هایی ناچیز،
رویِ نقطه‌یِ آبی کمرنگی* در ناکجا آبادِ بی انتهایِ زمان
گم شده بودیم.
و بیرون خبری نبود.
1402/08/22
9 صبح
* نقطه آبی کمرنگ (به انگلیسی: Pale Blue Dot) نام نگاره‌ای است که در سال ۱۹۹۰ میلادی توسط فضاپیمای کاوشگر وویجر ۱ و از فاصله ۶ میلیارد کیلومتری از کره زمین به عنوان بخشی از مجموعه تصاویر منظومه شمسی پرتره خانواده گرفته شده است. در این نگاره کره زمین به شکل یک «نقطه آبی کوچک رنگ‌پریده» (در اندازه ۰/۱۲ پیکسل) در برابر عظمت فضا دیده می‌شود.
